Wpisz kwotę, którą chesz przekazać na rzecz NK
Odnośnie ostatniego zdania: „Należy stworzyć nową koncepcję geopolityczną, która weźmie pod uwagę także rolę Rosji i Niemiec w tej układance.” – czy chodzi o formułę typu: „Współpracować w ramach jedwabnego szlaku i jednocześnie twardo bronić swojej uprzywilejowanej w nim pozycji?” Zatem, czy miałyby sens „nowe otwarcia” z Berlinem i Moskwa – ale pragmatyczne – tj. na gruncie ekonomicznym, podparte namaszczeniem Polski przez Chiny jako europejskiego lidera grupy „16+1”? Czy to otwarcie miałoby mieć także dalszy sens polityczny? – np. deklarowanej współpracy w imię budowania stabilizacji i deeskalacji? Czy wreszcie „clou” całej sprawy nie powinna być intensyfikacja stosunków z Mińskiem ? – oczywiście na bazie budowania jedwabnego szlaku? A docelowo – czy Polska nie powinna zawiązać z Mińskiem współpracy także politycznej i wojskowej, z Chinami jako stroną we wspólnych ćwiczeniach wojskowych? Czy Polska nie powinna na początku dołączyć do rozwoju białorusko-chińskich systemów Polonez i Bocian? Czy tego rodzaju postępowanie – z poparciem Chin – nie mogłoby zneutralizować obecnego wciągania Mińska w orbitę Moskwy? I z drugiej strony – czy Polska zyskałaby w ten sposób „wolne pole” i alternatywę względem obecnego „bezalternatywnego” sojuszu z USA, skazującego nas na bycie niesuwerennym pionkiem?
Islam na zachodzie z zepsutymi autochtonami, ale wciąż solidnymi Niemcami i Rosja na wschodzie – czyli odwieczne zagrożenia dla naszej suwerenności i potencjalnego rozwoju/dobrobytu. Podzielam koncepcję ocieplania stosunków z Białorusią i mocniejszego zaangażowania gospodarczego w tej nowej koncepcji porządku świata. Jednak stroniłbym od pochopnych i zależnych od kadencji rządu posunięć jak rozwijanie wspólnych programów wojskowych z geopolitycznie „egzotycznymi” państwami. Jesteśmy w NATO i na razie się pod tym względem nie wychylajmy, ale jednocześnie stawiajmy na własny potencjał i rzućmy rękawice nowemu wyzwaniu, objęcie moralnego, gospodarczego i militarnego lidera w Europie środkowej, a kto wie może za sprawą chińskich inwestycji i zawieruchy wywołanej przez islamistów na zachodzie uda nam się prześcignąć Niemcy, Francję i Wielką Brytanię.
Panie Janku – nie po to sojusz z Białorusią, by „sojusz dla sojuszu”, lub by przeciw komuś wojować, ale żeby zachować bufor, dzięki któremu obecnie Obwód Kaliningradzki jest odosobnionym kotłem w beznadziejnej sytuacji strategicznej. Koszt alternatywny „nic nierobienia” to długa granica białoruska obsadzona przez rosyjskie dywizje świeżo reaktywowanej [i to właśnie w Zachodnim Okręgu Wojskowym] 1 Armii Uderzeniowej i sama Białoruś jako podstawa wyjściowa do klasycznego zmasowanego ataku sił pancernych i zmechanizowanych, w czym Rosja czuje się najlepiej. Ataku najbardziej dogodnego dla Rosji – na Nizinę Środkowoeuropejską, bo niestety pozycja Polski jest pod tym względem fatalna jako trasa dla agresorów ze Wschodu czy Zachodu. Wtedy – tj. po przejęciu Białorusi – Kaliningrad stanie się dodatkowym zagrożeniem i oskrzydleniem – jego rola zupełnie się zmieni. Dlatego trzeba za wszelką cenę wyrwać Rosji Białoruś lub przynajmniej maksymalnie opóźnić jej przejęcie. W tym względzie wg mojej oceny aktywna polityka Warszawy wobec Mińska jest dużo ważniejsza od polityki względem Kijowa – bo ten ma pewne wsparcie USA, także militarne, a przede wszystkim sytuacja na Ukrainie jest jest w kontrze wobec Rosji. Zajęcie Ukrainy to byłby drugi partyzancki asymetryczny Afganistan dla Rosji. Natomiast Białoruś – o, tu gorzej – bo może być przejęta „pokojowo”, w ramach coraz bardziej forsowanego promowania „ruskiego mira”, i wtedy prócz dywizji rosyjskich bazujących na przyjaznym im terytorium, zagrożeniem dla Polski staną się także dywizje białoruskie.
Kontynuując linie rozumowania: Formuła budowy „nowego jedwabnego szlaku” w ramach 16+1 daje dobry powód dla zaangażowania się Polski w Białoruś – pod chińskim parasolem, wobec którego Kreml jest bezradny, ponieważ cały czas deklaruje głośno przyjaźń rosyjsko-chińską. Skoro możemy zawiązywać sojusz ze Szwecją, która w NATO nie jest, to i z Białorusią też możemy – i to pod chwytliwym i trudnym do odparcia przez Krem – hasłem stabilizacji i otwarcia na Wschód. A co do ćwiczeń wojskowych z Białorusią, ale i z wojskami Chińskimi – obiekcje Waszyngtonu można skontrować wskazaniem wspólnych ćwiczeń USA z Chinami – jak deklarują: „w ramach współpracy i rozwoju kontaktów oraz wzrostu transparentnych relacji”. Zajęcie Białorusi byłoby również dużym krokiem naprzód dla finlandyzacji Polski i realizacji projektu Mitteleuropa, do którego Putin kusi non-stop Merkel. O sojuszach decyduje pragmatyczna konieczność, zysk i koszt alternatywny ich zaniechania i cały SWOT w układzie koszt-efekt – nie ma czegoś takiego, jak sojusze „egzotyczne” – zwłaszcza w zglobalizowanym świecie. Najwyżej są sojusze bezsensowne lub niepotrzebne – ten na pewno taki nie jest.
W poprzednim wpisie zdanie dla jasności powinno brzmieć: „Zajęcie Białorusi PRZEZ ROSJĘ byłoby również dużym krokiem naprzód dla finlandyzacji Polski […].” Rzecz osobna względem neutralizacji Obwodu Kaliningradzkiego jako bazy Iskanderów – proponowałbym nawiązanie dla planu Rapackiego strefy bezatomowej w Europie – oczywiście w Europie Środkowej. W kontrze do oskarżeń Kremla o agresywne zamiary NATO – Polska zaproponowałaby krok ku deeskalacji i stabilizacji. Polska, która może uczestniczyć w natowskim programie „nuclear sharing”, zaproponowałaby wtedy krok z tą strefą bezatomową, który stawiałby Rosję w bardzo kłopotliwej sytuacji, bo odrzucenie oznaczałoby przyznanie się do agresywnych planów Kremla. W takim układzie program antyrakietowy „Wisła” – JEŻELI JUŻ MIAŁBY BYĆ REALIZOWANY – miałby sens DOPIERO PO ogłoszeniu strefy bezatomowej i odrzuceniu przez Kreml tej propozycji. Natomiast przyjęcie naszej propozycji strefy bezatomowej oznaczałoby zwycięstwo bez jednego strzału i anulowanie kosztownego programu antyrakietowego, który zresztą przy nasyceniu ataku rakietowego przez Rosjan, byłby w stanie obronić najwyżej pojedyncze cele punktowe – przynajmniej wg obecnych założeń „Wisły”. Dla realnej obrony pełnoobszarowej należałoby zastosować przynajmniej kilkaset, może tysiąc rakiet klasy SM-IIA, co w naszych warunkach jest raczej nierealne kosztowo, pomijając kwestię zgody USA na taki projekt. Warto podkreślić, że samo postawienie tego projektu przez Polskę Rosji nadawałoby zupełnie inny sens roli Polski – nie jako junior-partnera uwieszonego ślepo klamki i interesów USA, ale jako samodzielnego i odpowiedzialnego partnera odpowiadającego konstruktywnie i samodzielnie na głośno artykułowane „lęki” Rosji przed NATO. Sama dyskusja na forum międzynarodowym i zabiegi o poparcie UE i Berlina, stawiałyby wszystkich z Kremlem na czele w niezręcznej sytuacji – Polska jako „wybawiciel”, oni – w razie „NIE” – jako „negatywni bohaterowie” i szkodnicy. Berlin można zapytać – „czy dalej chcecie szantażu Iskanderami? – które zresztą zasięgiem obejmują Berlin?”. Francję i Brukselę, ale i Londyn i Waszyngton można zapytać: „czy postanowienia w Mińsku cokolwiek rozwiązały z szantażem Moskwy z Kaliningradu?”. Na pewno opinia Pekinu w tej sprawie – jeżeli byłaby udzielona, rzecz jasna – to z racji budowy „jedwabnego szlaku” i budowy „16+1” – byłaby w mojej ocenie za ta strefą, niż przeciw niej. Sama dyskusja o „za i przeciw” i przegląd sytuacji byłby nader cenny politycznie wobec opinii światowej – ponieważ do powszechnej świadomości wyszłaby rażąca asymetria państw Europy Środkowej – pozbawionych i broni jądrowej i antyrakiet, wobec zmasowanych środków uderzenia jądrowego – strategicznych i taktycznych, oraz pułków antyrakiet Rosji. Na pewno problemem byłyby amerykańskie bazy pocisków SM-IB i SM-IIA w Rumunii i Polsce – ale tu rola rządu polskiego i ew, rumuńskiego polegałaby na pokerowej deklaracji wypowiedzenia tych baz – które i tak mają charakter bardziej propagandowy, niż realny, bo niczego w istocie nie obronią, może prócz własnych stanowisk i ewentualnie zestrzelą jakieś pojedyncze pociski – jeżeli amerykańska obsługa dostanie taki rozkaz – rzecz dyskusyjna wobec wątpliwej wiarygodności USA wobec Polski.
Dopełniając sprawy: obecne starania Polski o udział w „nuclear sharing” można by wykorzystać jako atut przetargowy postawienia wyboru z deklaracja dobrej woli – albo strefa bezatomowa Europy Środkowej – albo w razie odmowy Kremla – wchodzimy na całego [BO NAS ZMUSILIŚCIE] w posiadanie atomowego odstraszania i jednocześnie w „Wisłę” . Osobna rzecz, że program „nuclear sharing” powinien być wpierw doprowadzony do końca – wtedy jest z czego zrezygnować za godziwą „opłatą” ustępstw drugiej strony. Swoją drogą na wzór Turcji, do „Wisły” – w fazie ofertowej – warto by dopuścić Chiny. To bardzo by zmieszało Kreml – nie miałby jak przedstawić Polski jako „pachołka Waszyngtonu” . Przy czym zagrywkę: „ogłaszamy Wisłę – mamy oferty włącznie z chińską – dopiero wtedy proponujemy budowę strefy bezatomowej – rezygnujemy z Wisły w razie korzystnego „TAK” ” – należałoby rozegrać w uprzednim porozumieniu z Chinami, aby były wręcz animatorem sekwencji zdarzeń, nie zaś „wykorzystanym sojusznikiem” – bo utrata zaufania Chin dla Polski byłaby strzałem w kolano.
Mam pytanie do autora tekstu, pana Jacka Bartosiaka, względnie do uważanych słuchaczy jego wykładów: Czy dobrze rozumiem, że z obecnie zmieniających się uwarunkowań geopolitycznych wynika, że rozsądne z punktu widzenia polskiej racji stanu oraz potencjalnie korzystne dla naszych finansów jest poważne myślenie o zwróceniu się na wschód, w kierunku lądu, zamiast dotychczasowego usilnego dążenia w kierunku zachodnim (związanym z morzem)? Czy z tego wynika, że może powinniśmy również rozważać (dla dobra naszej racji stanu i zasobności), odejście od demokracji (sprawdzającej się w krajach ukierunkowanych na morze) bardziej w kierunku systemu dyktatorskiego (typowego dla krajów położonych wewnatrz kontynentu)? Czy jest to możliwe do pogodzenia z naszą, polską naturą, czy może powinniśmy zacząć rozglądać się za jakąś nową ojczyzną, której położenie geopolityczne w wiekszym stopniu przystawałoby do naszego temperamentu?
W TYM ARTYKULE, PATRZYMY NA CHINY JAKO NA SŁABSZĄ STRONĘ. A TO MOIM ZDANIEM JEST BŁĄD. PO PIERWSZE, UNIA EUROPEJSKA ZUPEŁNIE SIĘ NIE LICZY W ROZGRYWCE ŚWIATOWEJ, PRZYKŁADEM JEST SYRIA. PO DRUGIE, SYTUACJA GOSPODARCZA USA JEST TRAGICZNA I PYTANIE CZY ICH STAĆ NA COKOLWIEK. BUDŻET USA: DOCHODY 3,5 BLN USD A WYDATKI 4 BLN USD (ZAŁÓŻMY, ŻE SĄ PRAWDZIWE, OPTYMISTYCZNIE), REALNE ZADŁUŻENIE FEDERALNE TO 20 BLN USD, JEŻELI BĘDĄ MUSIELI ZAPŁACIĆ TYLKO 5% OD DŁUGU TO BUDŻET MUSI WYŁOŻYĆ 1 BLN USD (TO I TAK NISKI PROCENT, REALNA INFLACJA JEST OKOŁO 10%). TO JEST REALNA KATASTROFA A DANE SĄ BARDZO OPTYMISTYCZNE. GIEŁDA AMERYKAŃSKA JEST NAPOMPOWANA NA MAKSA, JAK PRZYJDZIE KRACH, KTÓRY JEST W PRZEDPOKOJU (WYSTARCZY PRZEŚLEDZIĆ MARŻE NA WIELKICH INDEKSACH GIEŁDOWYCH) TO CAŁE BOGACTWO WYPARUJE (EMERYTURY NP. WOJSKOWE). RUSZY INFLACJA PONIEWAŻ FED JAK WŚCIEKŁY BĘDZIE DRUKOWAŁ DOLARY. KOŃCEM ZABAWY BIEDZIE JAK DOWIEMY SIĘ, ŻE RZĄD USA SPRZEDAJE BEZPOŚREDNIO FED-OWI.
Sugeruje Pan że Rosja prędzej czy później sprzymierzy się z Ameryką (zapewne częściowo naszym kosztem) przeciw Chinom. Z kolei Niemcom zależy na sukcesie jedwabnego szlaku, dlatego będą grać na zwłokę, a w razie eskalacji konfliktu zachowają „Życzliwą neutralność” względem tego, kto da więcej.
Czy nie jest tak, że Rosja nie chce się tylko osłonić się przed inwazją z rimlandu, ale marzy się jej bycie centrum. I to nie vice centrum. Czy nie można się spodziewać, że w miarę narastania konfliktu, wiązania się sił amerykańskich i chińskich na pacyfiku, coraz bardziej będziemy obserwować powstawanie na początku „wspólnego rynku od Lizbony do Władywostoku”, potem unii politycznej na kształt obecnej UE z dominującym duetem niemiecko-rosyjskim? Taki twór byłby w stanie zapewnić zarówno bezpieczeństwo jak i rozwój wszystkim tym, którzy są zbyt silni by przeciwstawić się jego powstaniu, (Polski tu niestety nie widzę..). Taki pomysł chodzi mi po głowie od jakiegoś czasu, i byłbym wdzięczny za ustosunkowanie się do niego.
„Amerykanie robią dokładnie to samo, co Napoleon zrobił z Wielką Brytanią na początku XVIII wieku, narzucając na nią blokadę kontynentalną”. Chyba na początku wieku XIX ??
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.
Artykuł z miesięcznika:
W dziedzinie naszej psychologii narodowej, przede wszystkim samopoczucia narodowego, odegrała epopeja napoleońska bardzo dużą rolę. Nie mniej silnie zaważyła na następnym półwieku naszej polityki zagranicznej
Pandemia nie jest wojną, ale może mieć skutki głębsze niż niejeden konflikt zbrojny. Oznacza powrót do pierwotnej polityczności. Uderza w „cywilizację rozpieszczenia” i jej ideę, że udało się w trwały sposób uchronić ludzi przed gwałtowną śmiercią
Skutkiem opisywanego modelu ustrojowego była nierówna suwerenność państw członkowskich – większa wśród państw największych i mniejsza w tych słabszych ekonomicznie. Fragment książki „Pokryzysowa Europa”
By uniknąć losu marksistów, geopolitycy muszą w swoim myśleniu zaprzestać popełniania „grzechów” ciężkich: od pychy począwszy, przez determinizm, uniwersalizm, redukcjonizm, na sekciarstwie skończywszy
Dzisiejszym ładem międzynarodowym targają sprzeczne tendencje. Wobec tego również dziś musimy zadać sobie pytanie o to, czy Polska powinna być państwem rewizjonistycznym czy zachowawczym
„Jeżeli młode pokolenie nie weźmie się za solidną rewizję historii i narodowego imaginarium, to zmarnuje swoją największą szansę”: fragment książki „Wyjście awaryjne. O zmianie wyobraźni politycznej” Rafała Matyi.
Zapisz się na listę mailingową i wybierz, na jaki temat chcesz otrzymywać alerty:
Login lub e-mail
Hasło
Zapamiętaj mnie
English
