Polityka zagraniczna Polski

W ostatnich dekadach widzimy stopniowe oddalanie się od siebie Niemiec i Stanów Zjednoczonych. W interesie Europy i Polski jest zahamowanie tego procesu

Na naszych oczach rodzi się nowy świat. Wychodzimy z czasów „międzyepoki”, czyli – z definicji – z okresu przejściowego.

Łukaszenka poprzez kryzys graniczny chce osłabić Polskę i uzyskać kartę przetargową w Europie. Nie wydaje się jednak, by w długofalowym interesie Białorusi leżała neutralizacja Polski, o którą chodzi Rosji

Spór Polski z Unią zbiega się z podskórną ekspansją TSUE, coraz wyraźniej próbującego ustanawiać się w roli federalnego sądu konstytucyjnego

Polska polityka wobec Białorusi jest doraźna, emocjonalna, pozbawiona głębszego myślenia strategicznego. Nie przewidzieliśmy umocnienia reżimu. Nie mamy też świadomości gry, jaką wobec Mińska prowadzi Moskwa

Mur – jeśli w ogóle da się zbudować – żadnych imigrantów nie zatrzyma. Jeśli będą mieli wsparcie służb granicznych Białorusi, to go sforsują. Z lubością natomiast będzie on pokazywany przez łukaszenkowską lub putinowską telewizję

PiS prowadzi potencjalnie niebezpieczną grę, eskalując spór z instytucjami UE. Jednak wyjściem z tej sytuacji nie jest infantylny euroentuzjazm centrolewicowej opozycji, oparty na dezinformacji co do polexitu

W Polsce żadnej koncepcji współpracy z Chinami nie było, nie ma i podejrzewam, że nie będzie. Jest doświadczenie, wiedza, są odpowiedni ludzie, ale brak woli politycznej

Wobec zmian w Azji kształtują się nowe sojusze. Grozi nam powstanie "jądra Karola Wielkiego", opartego o Niemcy, Francję i Beneluks, z głęboką peryferyzacją regionu Europy Środkowej

Powiadają totalni przeciwnicy PiS, że to wszystko wina obecnego rządu. Doprawdy? Czy zatem to samo powiedzą o ostrym konflikcie Komisji Europejskiej z Danią wokół unijnej płacy minimalnej?

Kryzys graniczny uwydatnił jak słaba, podzielona, mało odporna i łatwa do rozegrania jest nasza wspólnota polityczna. Teraz zastanówmy się nad lekcjami, jakie z niego płyną