państwo

W książce „Prześniona rewolucja” Andrzej Leder przekonywał, że wyjątkowy proces przejścia z ładu feudalnego do nowoczesnego w latach 1939-56 Polacy przeżyli „jakby we śnie”. Czy tak samo zepchniemy do zbiorowej nieświadomości kolejne kluczowe wydarzenie – pandemię COVID-19?

Czy czegokolwiek się z pandemicznego kryzysu w Polsce (i szerzej) uczymy? Jak na razie: nic na to nie wskazuje, jeśli o nasz kraj chodzi. Reakcji ozdrowieńczych też specjalnie nie widać. Tymczasem świat nie czeka

W projekcie ustawy o działach czai się propozycja rozwiązania fundamentalnego problemu ustrojowego, odpowiedzialnego za „imposybilizm” i „niesterowność”. Pomysł kluczowy, choć wadliwy i bardzo trudny do zrealizowania

Tu nie było żadnego planu. Chaos, jaki zaistniał w szpitalach, kiedy skoczyły zachorowania, był ogromny. Ja jako lekarz nie zajmowałem się leczeniem, tylko logistyką: gdzie upchnąć tych pacjentów? Gdzie ich położyć?

Z tragedii smoleńskiej niczego się jako wspólnota narodowa nie nauczyliśmy. Podczas pandemii powtarzamy te same błędy

Coraz łatwiej ulegamy nowemu rodzajowi manipulacji – naszyzmowi. Nadmiar informacji prowadzi nas do przyjmowania za prawdziwe tych, które odpowiadają naszemu rodzajowi wrażliwości –liberalnej, libertariańskiej czy konserwatywnej – i odrzucenia tych, które nam nie pasują. Dlaczego tak się dzieje?

Żyjemy w systemie pasożytniczym, w państwie w znacznym stopniu zawłaszczonym przez żerujące na nim grupy interesów. W tych warunkach poważne potraktowanie republikańskich postulatów musiałoby mieć wywrotowe polityczne konsekwencje

System polityczno-gospodarczy, jaki wprowadza w Polsce rząd Zjednoczonej Prawicy ułatwia drenowanie państwa przez różne grupy interesów

Z podejścia do epidemii COVID-19 rozliczać będziemy nie tylko rządy, ale całe państwa – siłę ich instytucji, społeczeństw, zdolności dostosowania i odporności na kryzys. Polski, stosowany w ostatnich latach model budowania siły państwa na eliminowaniu formalnych przeszkód w rządzeniu okazał się mało skuteczny w tych warunkach