Idee

Autorzy historii alternatywnej zakładają, że miało być tak: wchodzimy z Hitlerem w sojusz, on zwraca się najpierw na Zachód, a potem na Wschód. Myślę, że mogło być inaczej – po zawarciu tego sojuszu, zachodnie mocarstwa mogły dać Hitlerowi wolną rękę na Wschodzie

Mamy do czynienia z plagą samotności. W sytuacji dobrobytu, kiedy najcięższe prace wykonują za nas maszyny, każdy jest w stanie zadbać o siebie sam – znika więc przymus szukania wsparcia w postaci małżonka i dzieci

Mamy do czynienia z trzema megatrendami: powstaniem społeczeństwa informacyjnego o strukturze sieciowej, rekonfiguracją układu sił na arenie międzynarodowej oraz kryzysem demokracji liberalnej. Zmieniają one świat nie do poznania

Co rusz epatowani jesteśmy gorącymi sporami a to o LGBT, a to o aborcję. To tematy zastępcze – nie dlatego, że nieważne, ale dlatego, że od 2005 roku w tych kwestiach nic się nie zmienia. I ma się nie zmienić

Pornografia, Tinder, internetowe kamery — to wszystko fast foodowe lekarstwa na relacyjny i seksualny głód; logiczny wynik naszego trybu życia

Powszechny dostęp do treści erotycznych i przełamanie tabu wcale nie rozwiązały wielu problemów, a nawet stworzyły nowe. Coraz częściej jesteśmy zamknięci na seks i więzi międzyludzkie

Socjaldemokratyczna Partia Niemiec odeszła od lewicowych ideałów i straciła dolne warstwy klasy ludowej z politycznego radaru. Jeśli chce wyjść z kryzysu, musi wrócić na lewo

Kultura liberalizmu przeistacza się w kulturę strachu, która wyraża się w przekonaniu, że wystawiona na społeczne interakcje jednostka jest stale zagrożona. Dlatego tak często szukamy bezpieczeństwa – aż do granic absurdu

Lektura książki Rafała Wosia „Lewicę racz nam zwrócić, Panie!” utwierdza w przekonaniu, że taka lewica, jakiej chciałby autor, mogłaby się dogadać z partią Jarosława Kaczyńskiego

Formą Polski będzie zawsze chrześcijaństwo. W oderwaniu od niego zbudować możemy społeczeństwo, które stanie się kłosem targanym wichurami ziemskich ideologii, cynizmu i gier. Będzie niewolnikiem Lewiatana

Przewaga Władysława Studnickiego nad Józefem Beckiem – postawmy hipotezę – polegała na tym, że ten ostatni zaniedbał refleksję nad strategicznym celem polskiej polityki zagranicznej