Takiej konfiguracji sił politycznych w Zgromadzeniu Narodowym jeszcze w V Republice nie było. Owszem, zdarzyło się raz, w 1988 roku, że obozowi prezydenckiemu zabrakło nieco głosów do większości absolutnej. Owo „nieco” to wówczas było jednak tylko kilkanaście mandatów i urzędujący premier, a był nim wtedy Michel Rocard (socjalista), poradził sobie w ten sposób, że zaprosił do współpracy pojedynczych polityków centrowych, tworzących dotąd jakby lewe skrzydło opozycji. Pomoc owych centrystów, plus częste stosowanie przez premiera mechanizmu łączenia głosowania nad projektem ustawy z kwestią votum zaufania dla rządu (słynny art. 49 punkt 3 Konstytucji), wystarczyły, żeby dało się – jako tako skutecznie – rządzić przez całą kadencję.    Teraz jest zupełnie inaczej – z dwóch powodów.   Zagubiona większość   Po pierwsze, do większości absolutnej brakuje...