Wiele kryzysów i problemów NATO tłumaczono w ostatnich latach tym, że po rozpadzie ZSRR Sojuszowi zabrakło „wspólnego wroga”. Na londyńskim szczycie po raz pierwszy – na razie bardzo nieśmiało – spróbowano obsadzić w tej roli Chińską Republikę Ludową. Manewr ten umknął uwadze wielu mediów, a nawet niektórych profesjonalnych komentatorów. Za ważniejszą dość powszechnie uznano medialną szarżę tureckiego prezydenta Recepa Erdoğana, który niemal w przeddzień spotkania liderów Paktu próbował zaszantażować sojuszników i wymusić deal: zgoda Ankary na aktualizację planów obrony krajów bałtyckich i Polski w zamian za uznanie kurdyjskiej YPG za organizację terrorystyczną, i za – de facto – wolną rękę w zwalczaniu Kurdów. Ta burza w szklance wody dała dwojaki efekt. Po pierwsze, „sułtan” został bodaj drugą (po, tradycyjnie, prezydencie...