Żółte votum nieufności

Kiedy w maju 2017 r. Emmanuel Macron, polityk młody, bez większego doświadczenia i bez potężnych struktur partyjnych, z łatwością wygrał wybory prezydenckie (a potem jego utworzona niemal ad hoc partia – wybory parlamentarne), wydawało się, że Francja uniknęła fali populizmu, która ogarniała Europę. Jest faktem, że Macron głosił wiarę w Unię Europejską, podczas gdy populiści (we Francji przede wszystkim Marine Le Pen i Jean-Luc Melenchon) przeciwnie – widzieli w Unii źródło kłopotów. Ale rację mieli ci, którzy wtedy zwracali uwagę, że Macron, walcząc z populistami, sam uprawia pewnego rodzaju soft-populizm, zapowiadając odbudowę życia publicznego na zupełnie nowych zasadach, i – co tu kryć – żongluje słowami. Zauważmy, że sukces Macrona, człowieka, który jeszcze rok przed wyborami nie zaliczał się do...