Czy kapitalizm państwowy ma przyszłość?

Sekwencja wydarzeń, w pewnym uproszczeniu, była taka: kryzys finansowy lat 2007-2009 zanegował dotychczasowy ład kapitalistyczny, przez 30 wcześniejszych lat będący źródłem postępu i dostatku w całym świecie. W wielu krajach, zarówno wysoko rozwiniętych, jak i aspirujących do dobrobytu, towarzyszyła temu deprecjacja klasy średniej, wywołana zmianami technologicznymi i relatywnie niesprawiedliwym podziałem tworzonego bogactwa. W konsekwencji dość powszechne stały się postawy antyglobalizacyjne i populistyczne. Politycy z różnych opcji z ochotą zaczęli kanalizować te nastroje. Pojawiła się ideologia, a potem praktyka polityczna nowego nacjonalizmu, podsycająca nastroje ksenofobiczne, szukająca całego zła tego świata w działaniu „obcych” ‒ z jednej uchodźców czy imigrantów, a z drugiej – łupieżczych rynków finansowych i transnarodowych korporacji. Demagogiczni politycy szybko zrozumieli, że odpowiedzią na populistyczne i nacjonalistyczne nastroje społeczeństw...