Ustawa o służbie zagranicznej to współczesne „Lex Siwak”, rozmontowujące strukturę państwową

Cicho i bez rozgłosu weszła w życie nowa ustawa o służbie zagranicznej. Dwukrotnie toczyła się wokół niej parlamentarna awantura, ale w debacie publicznej pojawiły się okruszki tej debaty i to – szczerze mówiąc – nie najbardziej istotne. Jest to fragment smutnego i groźnego zjawiska, kompletnego braku zainteresowania opinii publicznej polityką międzynarodową. Czasy komuny, gdy wszelkie książki i czasopisma opowiadające o świecie sprzedawały się na pniu, odeszły w kompletną niepamięć. Wobec tego jedynym motywem, przewijającym się nawet przez poważne tytuły medialne, był zarzut, że ustawa usuwa wymóg znajomości języków obcych wobec ambasadorów, czy kandydatów na to stanowisko. W istocie nominacje ambasadorskie od zawsze były nominacjami politycznymi, ale bez znajomości języków ambasador po prostu nie może sprawować swojej funkcji. A certyfikaty MSZ...