Nie masz czasu na zapoznanie się z całością artykułu? Wystarczy, że klikniesz ikonę „oznacz artykuł do przeczytania później”. Wszystkie zapisane publikacje znajdziesz w profilu czytelnika
TKM w rozkwicie. Odcinek pt. „Krajowa Rada Sądownictwa”
15.01.2021
Awantura w KRS to kolejny dowód, że zamiast prawdziwej reformy sądownictwa dostaliśmy zmianę personalną w stylu „TKM”
W Krajowej Radzie Sądownictwa zawrzało. „Dziennik Gazeta Prawna” ujawnił, że wypłacano nadmiernie wysokie diety za uczestnictwo w komisjach, a KRS, zamiast rozliczyć odpowiedzialnych, postanowiła odwołać swojego przewodniczącego oraz rzecznika prasowego. Przewodniczący „zawinił” prawdopodobnie tym, że ujawnił mediom protokoły z licznych zebrań komisji (często zdalnych i niezbyt długich), które miały być uzasadnieniem dla wysokich wypłat – i nie bronił tej praktyki. Natomiast winą rzecznika prasowego było to, że niewystarczająco zaciekle bronił dorobku jednego z dynamicznie awansujących członków Rady (to zresztą nie jest odosobniony przypadek). Maciej Nawacki – członek KRS, jeden z sędziów pobierających inkryminowane diety, znany także z publicznego porwania projektów uchwał przygotowanych przez sędziów z Sądu Rejonowego w Olsztynie – napisał na Twitterze: „Stało się. Sędzia Leszek Mazur odwołany z...
Stały współpracownik Nowej Konfederacji. Prawnik z doświadczeniem managerskim w branży nieruchomości, ekspert w zakresie prawa oraz polityki międzynarodowej, ze szczególnym uwzględnieniem polskiej polityki zagranicznej i Bliskiego Wschodu. Współautor książki "Młoda myśl wschodnia", wydanej przez Kolegium Europy Wschodniej. Pisał w portalach PolitykaGlobalna.pl, portalu BiznesAlert i Defence24 (autor raport specjalnego pt. "Rozgrywka wokół programu atomowego Islamskiej Republiki Iranu"). Miłośnik piłki nożnej i polskiego owczarka podhalańskiego. Na Twitterze@PatrykGorgol
Zobacz
10-12-2021 |
Kamil Rybikowski
Uznanie wyroku TSUE to droga do pogłębienia chaosu
Tomasz Pułrół stawia tezę, że Unia Europejska „powinna pilnować tego, by państwa członkowskie przestrzegały zasad państwa prawa, do czego zobowiązały się w traktatach”. Problem w tym, że UE nie ma do tego twardych kompetencji, przekazanych przez te państwa
Chyba nikt rozsądny nie zakładał, że podjęte przez obecną ekipę działania, dla niepoznaki zwane reformą, przyczynią się choćby w minimalnym stopniu do usunięcia bolączek wymiaru sprawiedliwości, które trapią III władzę od dekad. Wymieniać można długo, ale wskażmy tytułem przykładu przewlekłość, wadliwa organizacja pracy, w wielu wypadkach niestety nieprzygotowanie i nieprzykładanie się do spraw przez sędziów, brak zapoznawania się z aktami sprawy przed rozpoczęciem przewodu sądowego, zdarzające się przypadki niekompetencji, braków merytorycznych, niedostatecznych predyspozycji do wykonywania zawodu sędziego czy wreszcie braki na poziomie zwykłej kultury. Niestety w wielu wypadkach te braki przykrywane są kurtyną niezawisłości. Tak jak chociażby brak przedstawiania wstępnego stanowiska sądu co do oceny sprawy. Rzekomo ma to świadczyć o bezstronności, a w rzeczywistości wynika w wielu wypadkach z nieznajomości sprawy. Tymczasem wielokrotnie mogłoby to przyczynić się do przyspieszenia postępowań, czy wręcz ich zakończenia, np. ugodą. Niestety jest jakiś opór w środowisku przed takim rozwiązaniem, które z powodzeniem funkcjonuje w systemie austriackim i niemieckim. Wyjątki są, ale niestety zbyt nieliczne.
To co powyżej, to są realne bolączki sądownictwa, które trzeba naprawić. Tymczasem “reforma” MS i ZZ nawet nie muska tych sfer. Sytuacji nie poprawia postawa środowiska sędziowskiego, które okopało się na swych pozycjach i całą rzecz sprowadza do ataku na niezawisłość i wolności obywatelskie. Zamiast zatem popatrzeć krytycznie na sprawę, tam gdzie trzeba posypać głowę popiołem lub przyodziać włosienicę, z uporem maniaka dąży się do zachowania status quo.
Niestety wygląda to tak, że strona “sądowa” chce utrzymania dotychczasowego stanu rzeczy, czyli zachowania pełnej swobody i kontroli (zwanej niezawisłości, przy czym uważam, że pojęcie to wypaczono i zbyt często jest rozumiane jako możliwość robienia, co nam się podoba, bez ponoszenia jakiejkolwiek odpowiedzialności). Z kolei strona “rządowa” chciałaby uzyskać wpływ na tę kontrolę, za pomocą swoich nominatów.
Z oczywistych względów nie może być dobrze, jeżeli obie strony tkwią w nieprawdzie u źródła. Jedna twierdzi, że to co robi sanuje wymiar sprawiedliwości. Druga twierdzi, że to co się robi – jest zamachem na wolność i niezawisłość. Tymczasem żadna ze stron nie dotyka realnych problemów wymiaru sprawiedliwości. Gdzie są jakieś racjonalne głosy ze strony środowiska sędziowskiego, proponujące pakiet merytorycznych działań i zmian w przepisach, które usprawniałyby funkcjonowanie sądów? Gdzie są projekty działań (szkoleń, kursów), które miałby na celu przemodelowanie świadomości sędziów i ich spojrzenia na rolę sądów i sędziów w systemie demokratycznym – że to sądy i sędziowie są dla ludzi, a nie odwrotnie?). Sądy oczekują wsparcia ze strony społeczeństwa. Tymczasem swym postępowaniem przez ostatnie kilkadziesiąt lat wydanie na brak tego poparcia i zaufania zapracowały.