Polską kulturą rządzą dwie trumny: Sienkiewicza i Gombrowicza. Tak, parafrazując Jerzego Giedroycia, pisał 4 lata temu Krzysztof Varga, a sytuacja się nie zmienia. Gombrowiczowcy stawiają na awangardę, ironię, subwersję, przekraczanie granic, wolność twórczą: nieskrępowaną eksplorację świata słów, kolorów i dźwięków. Sienkiewiczowcy z kolei odwołują się do tradycyjnego kanonu sztuki, do jej powiązania z wartościami, platońską triadą prawdy, dobra i piękna, do arystotelesowskiej mimesis – naśladowania porządku świata. Mija 51 lat od śmierci wielkiego Gombro, i 104 lata od odejścia równie wielkiego Litwosa, a panowie, a raczej ich współczesne awatary, nie przestają do siebie strzelać, nawet w środowiskach konserwatywnych, czego dowodem jest choćby żarliwa dyskusja między Karoliną Staszak a Pawłem Rojkiem. Mam ożywczą propozycję dla obu stron sporu – to zbiór...