Turcja szuka alternatyw dla Zachodu

Turecki prezydent od lat prowadzi działania zmierzające do odbudowy statusu swojego kraju jako wielkiego mocarstwa, nazywane polityką neoosmańską lub neootomańską. Użycie tureckiego nacjonalizmu w połączeniu z umiarkowanym islamizmem i — do pewnego stopnia — panturkizmem prędzej czy później musiały doprowadzić do rozdźwięku z dotychczasowymi partnerami z Zachodu. Demonstracją tego był wybór rosyjskiego systemu przeciwlotniczego i przeciwrakietowego S-400. Decyzję tę słusznie skrytykowało NATO, stwierdzając, że integracja w struktury Sojuszu obcego, niekompatybilnego systemu stworzy poważne problemy nie tylko natury technicznej, ale też związane z bezpieczeństwem. Proces integracji umożliwiłby bowiem Rosjanom zdobycie dostępu do systemu obrony Paktu. Krok dalej poszedł amerykański Departament Stanu, grożąc ograniczeniem udziału Ankary w programie myśliwca F-35. Watek podchwyciły niechętne Turcji środowiska greckie i ormiańskie. Na efekty nie trzeba...