Powstanie Warszawskie

Polska polityka pamięci znajduje się w stanie nieustannej zimnej wojny. Szansą wyjścia z niej jest nowy, pluralistyczny model tej polityki – uwzględniający wielość obrazów przeszłości

Jeżeli dziś jako realiści mówimy, że należało zagryźć zęby i przyjąć ofertę niemiecką w 1939 r., to nie kierują nami zbrodnicze instynkty. Przeciwnie, chodzi nam o to, że można było uniknąć straszliwego dramatu okupacji Polski przez Niemców i przez Sowietów

Korzenie Września sięgają co najmniej XVII wieku, a paradoksy polskiej tożsamości, które uwidocznił, trwają po dziś dzień. Zadanie przerwania pętli samobójczego patriotyzmu – wciąż przed nami.

Powstanie Warszawskie można uznać za największą polską klęskę w XX wieku, ale też – za największą polską ofiarę w tym stuleciu. W tym sensie, że – nie wchodząc w spór o szanse, nieuchronność i uwarunkowania – można stwierdzić, że był w jego podjęciu element wyboru