Wojciech Stanisławski

Niepodległość Prekmurja trwała tydzień, Królestwa Czarnogóry (po zakończeniu Wielkiej Wojny) dwa tygodnie, Karyntii – miesiąc. Republika Litwy Środkowej, ze swym półtorarocznym dorobkiem, jawi się w tym towarzystwie jako ostoja stabilności

Powinszować zamiany wszystkich gatunków filmowych na burleskę – no i wyrazy współczucia dla aktorów, którzy wezmą udział w ekranizacji żywota Fridtjofa Nansena, bo mimo globalnego ocieplenia pod biegunem nada strasznie wieje, kiedy trzeba zdjąć anorak, żeby pokazać gorset

Nocami śni mi się, że – niczym na turnieju rycerskim – cwałuję, nizając kolejne profilowe nakładki na kopię, uwalniając bliźnich od pikselowych tożsamości, niosąc im wolność wyboru, niejednoznaczności i dysputy

Książka Pawła Średzińskiego, wbrew tytułowi, nie jest przewodnikiem, choć na pewno przyda się jako background komuś, kto zdecyduje się w przyszłości ruszyć na rumowiska powojennej Syrii. Jeśli to przewodnik, to po własnej nostalgii

Poetyka „Kapeli pod Egidą” pasuje do celów, tradycji i atmosfery Centrum Sztuki Współczesnej mniej więcej tak, jak płótna Balthusa do młodzieżowego domu kultury, „Łańcuch I” Witolda Lutosławskiego do tańca na weselu i książka Bianki Lipińskiej do „Serii I Biblioteki Narodowej”

O ileż lepsze byłyby te reportaże, gdyby nie były tak naznaczone głęboką niechęcią – nie, nie do PRL z jej dyktatem i brutalnością, lecz do samej „cywilizacji polskiej”, z jej niechlujnością, bylejakością, katolickim triumfalizmem

Pierwsza wódka, jasne, to się pamięta (nawet, jeśli kontury nieco zatarte), ale kiedy ostatni raz jadłeś kaszkę?

Doświadczenie życia w czasach COVID-u jest powszechne, wiele osób usiłuje je opisywać. Zastanawiam się, które z dwóch porównań – Zagłady i Wielkiej Czystki – zostanie przywołane jako pierwsze, która trauma okaże się bardziej nośną metaforą

Tu pisze, żeby rzeczy na słońce, gdzie jest ta lampa kwarcowa? No przecież nie będę w tramwaju uchwytów wycierać!

Śmieszność jako zjawisko kończy się, bo coraz więcej osób chadza, jak tuczny indyk, w niezachwianym poczuciu własnej słuszności

Narodów owszem, kiedyś nie było, ale teraz – są. Nie inaczej jest z tlenem i grawitacją