Salon na talerzu

Niestety, najlepsze numery da się wykonać tylko raz, dotyczy to zarówno wierszy, jak felietonów, osiągnięć sportowych i podbojów. To znaczy wykonywać je można częściej i zwykle tak się dzieje: do dziś ludzie piszą wiersze z rymami, podrywają w stylu Janusza Panasewicza, robią Grań Kościelców, ale to oczywiste, że chwała należy się tym pierwszym. Nie inaczej jest z niezrównanym chwytem felietonowym, czyli opublikowaniem, bez słowa komentarza, listy nazwisk. Zrobił to Kisiel w grudniu 1984, w czasie bardzo marnym (orwellowski rok, jest miesiąc po pogrzebie ks. Popiełuszki, imperium rządzi Czernienko). Pod tytułem „Moje typy” opublikował w „Tygodniku Powszechnym”, w miejsce zwykłego felietonu, listę 40 publicystów PRL. To był złoty strzał. Oczywiście, lista ma dziś znaczenie historyczne, jedyne nazwisko powszechnie na niej rozpoznawalne...