Pożegnanie z narodem

Migalski odrzuca „złudzenie”, że naród jako taki w ogóle istnieje. Zajmuje się nim jako czymś, co „żyje tylko w umysłach ludzi, którzy roją sobie, że są jego członkami” W epoce zaostrzającej się wojny plemiennej najciekawsze są rewizjonizmy. Nie tylko dlatego, że media tożsamościowe drukują przede wszystkim sequele swoich najbardziej popularnych publicystów. Także dlatego, że skala politycznego konfliktu zmusza do bardziej wyrazistych reakcji i solidniejszej argumentacji wszystkich pozostałych. Nic zatem dziwnego, że źródłem najciekawszych inspiracji są raczej pozostające na marginesie środowiska lewicowe, ignorowane przez mainstream. Najnowszą książkę Marka Migalskiego (Naród urojony, Liberte, 2017) można by uznać – wbrew jego wszelkim wcześniejszym i współczesnym afiliacjom – raczej za element lewicowej ofensywy niż za przykład rewizjonizmu. Migalski nie odnosi się bowiem ani do stanu...