„Poruczniku Komornicki, wy to kariery w wojsku nie zrobicie”. Żołnierz LWP między polityką a poligonem

Dlaczego tak zależało panu na służbie w wojsku?   Nie dlatego, że chciałem służyć komunistom. Chciałem po prostu być żołnierzem. To jest mój żywioł, moja natura, moje marzenie. Pamiętam różne rodzinne opowieści, wspomnienia, pewne rzeczy są przekazywane niemal genetycznie – moja rodzina pochodzi z Kresów Wschodnich. Przodkowie żyli w nieustannym poczuciu zagrożenia, gotowości do walki. Miałem oczywiście poważne dylematy. Musiałem na przykład wstąpić do komunistycznej wojskowej organizacji młodzieżowej, wszystkich tam zapisywano. Nie wstąpiłem natomiast do partii. Po roku w jednostce zostałem wezwany do dowódcy pułku, to był lwowiak, zesłaniec, który trafił do Ludowego Wojska Polskiego. Zaciągał po lwowsku, był zatroskany jak ojciec. Mówił do mnie: „Wiecie, poruczniku Komornicki, wy to kariery w wojsku nie zrobicie. Szkoda was, bo jesteście mądry...