Zamiast szukać rozwiązania złej sytuacji, dzieci biorące antydepresanty nauczono radzić sobie z problemami poprzez zagłuszanie sygnału o tym, że jest źle. Teraz to pokolenie wchodzi w dorosłość. Młodzi dorośli wychowani na Prozacu nie umieją radzić sobie ze stresem, źle znoszą niewygody i potrafią tylko na krótko odsuwać w czasie przyszłe korzyści, czego korelacją empiryczną jest np. niechęć do oszczędzania. Nawyk brania tabletek w celu wytłumienia nieprzyjemnych odczuć niesie jeszcze jedno zagrożenie. Jest nim upośledzenie zdolności jednostki do rozpoznawania i interpretowania własnych (i cudzych!) stanów psychicznych. Konsekwencją jest zanik zdolności empatycznych, w tym także do krytycznej autorefleksji. Ludzie niezdolni do krytycznej oceny samych siebie nie będą również zdolni do krytycznej analizy społeczeństwa. Pokolenie Prozacu Z badań nad zachowaniami społecznymi szympansów wiadomo,...