Za czarnym supłem minuskuły

To była radość, zaryzykowałbym, trwalsza niż z wygranego meczu, dubeltowa. Dwa odkrycia, niemal dzień po dniu: najpierw pełna wersja „Rozmów Mistrza Polikarpa ze Śmiercią”, prawdziwy rarytas XVI-wiecznych rozważań nad kruchością życia doczesnego, a w chwilę potem – sztandar konfederatów barskich. Za długo byłoby czekać, aż zobaczę je na wystawach: klikam zdjęcia na ekranie monitora, powiększając obraz, aż zacznie się strzępić na piksele. Widać, jak powiedzieliby esteci z Vogue, „kolory ziemi”: kość słoniową pergaminu, ciepłą popielatość płótna, rdzawe szramy po inicjale, tłustą szarość liter i, na pamiątkę po dawno odpadłej blaszce, maźnięcie grynszpanu jak ślad po szmince. Dwa kęsy naszej historii, tak wspaniale odrębne, niewpisujące się w nudne zakładki, którymi uplisowano przez ostatnich kilkanaście lat całą przeszłość, stwarzając wrażenie, jakby składała...