Wojna hybrydowa jako alibi

Nie lubię pojęcia wojny hybrydowej. Nie dlatego, że lekceważę zjawisko asymetrycznych konfliktów czy wojny informacyjnej. Problem polega na tym, że w rzeczywistości medialnej pojęcie wojny hybrydowej coraz częściej przybiera kształt pałki, którą można okładać politycznych przeciwników, a zarazem alibi, z pomocą którego można uchylić się od analizowania problemów własnej społeczności. Doskonale widać to w aktywności publicznej ukraińskich polityków, a także w publicystyce części proukraińskich polskich środowisk opiniotwórczych. Pod koniec 2017 r. grupa deputowanych Rady Najwyższej zaprotestowała przeciwko monumentowi ofiar zbrodni wołyńskiej, który ma zostać odsłonięty w Toruniu. Plany ustanowienia tego pomnikowego bohomazu zostały potraktowane jako przejaw rosyjskiej wojny hybrydowej. W tym samym kluczu dziennikarz „Gazety Wyborczej” Mirosław Czech interpretował „ukraińskie” fragmenty ustawy o IPN. Z drugiej strony, w ubiegłym roku...