Walicki, Rosja i nowe polskie wykorzenienie

Przyzwyczailiśmy się do sytuacji, gdy większość rodzimego myślenia istnieje jako reakcja na zachodnie doktryny, idee i paradygmaty. Jest to oczywistość zarówno w świecie popkultury, jak i szeroko rozumianej humanistyki. Zarówno lewica, jak i konserwatyści po 1989 roku błyskawicznie odwrócili głowy na zachód. Przyczyny tego zjawiska były dość oczywiste, ale ich skutki okazały się mocno dwuznaczne – nie tylko na poziomie czysto akademickim, lecz w dziedzinie społecznych wyobrażeń i metapolitycznych horyzontów warstw wykształconych III RP. Po pierwsze, była to forma wybicia na niepodległość myśli – okazała się jednak dość dyskusyjna, gdyż prowadziła do nowych intelektualnych uzależnień i szybkiego wypracowania mnóstwa kseromodernizacyjnych nawyków, dotyczących transformacji ekonomiczno-kulturowej. Po drugie, dało się w tym wyczuć wręcz ostentacyjną chęć zerwania wszelkich więzi ze znienawidzoną albo pogardzaną...