Chociaż jesteśmy dwa pokolenia po wojnie i ze społecznego krajobrazu odzieżowego znikają marynarki z pustym rękawem spiętym agrafką, jakie widywało się jeszcze całkiem często u kolegów naszych dziadków, wszyscy świadomi są nieprawdopodobnych umiejętności adaptacyjnych ludzkiego ciała. Kto stracił prawą dłoń – zwykle uczy się pisać lewą, kto stopę – z czasem pływa i biega po lasach niczym Igor Newerly. Wszystkim pewnie zdarzyło się z sercem ściśniętym ze współczucia i podziwu patrzeć na mamy, mimo kalectwa przewijające niemowlaka – albo na pęki kwiatów na widokówkach charytatywnych, malowane pędzelkiem trzymanym stopami lub w ustach. Te umiejętności adaptacyjne nie są zresztą przecież ograniczone do prostych maszyn hydraulicznych z wapienia i białka, jakimi są kończyny: również książęta naszych zmysłów w potrzebie przekazują sobie jabłko...