Kseropolska

~Zdarza się we wrześniu światło tak miękkie, że najstosowniejszym określeniem danego nam czasu wydaje się nie grubo ciosane „babie lato”, lecz rosyjski „barchatnyj sezon”, czyli czas aksamitu, nazwany tak od strojów dworu Jego Cesarskiej Wysokości, ściągającego na Krym po Wielkanocy: z czasem nazwę rozciągnięto również na długie pożegnanie lata, do połowy września.  W tym świetle dobrze jest patrzeć właściwie na wszystko, ale szczególnie na rozmaite przebrania, po które sięga warszawska ulica na długości stu kroków. Pomidorowo-pąsowy klon w przejrzystym świetle, chmurki kawy z papierowych kubków i starsza pani nienaganna, szczupła, w jasnofiołkowych okularach, miękkim jak bajgel głosem pytająca o academic bookstore są jak ślad Manhattanu. Stragan ze śliwkami, którym kolorów mogłyby pozazdrościć oprawki nowojorskiej turystki, na nim piramidy dyń, pietruszek,...