Kadet Biegler oskrzydla „Niezwyciężonych”

Nikt nie może mi zarzucić, że nie wiem, co to wykluczenie społeczne: nie dość, że kompletnie nie interesuję się piłką nożną, to w dodatku niespecjalnie lubię „Paragraf 22”. Już ten pierwszy handicap jest wystarczająco ciężkim brzemieniem: nie umiejąc skomentować żadnego podania czy decyzji sędziego, nigdy nie odniosę prawdziwego sukcesu towarzyskiego ani zawodowego. Niemal się już z tym pogodziłem. A jeszcze nie lubić „Paragrafu 22”, niewyczerpanego źródła grepsów?! No dobrze, trochę lubię: uwielbiam zwischenrufy Hellera („– Czy Popinjay to wasze prawdziwe nazwisko? Coś mi się tu nie podoba. Cóż to za nazwisko, u diabła? – To nazwisko Popinjaya, panie pułkowniku – wyjaśnił usłużnie porucznik Scheisskopf”), rozumiem rozpacz Yossariana, lęki Yossariana, ba, kochliwość Yossariana. Nie bardzo jednak lubię wszechobecną w książce (za...