Jądro nieudolności. Kino tak złe, że aż dobre

Naprawdę złych filmów jest w gruncie rzeczy niewiele. Ich dziwny, niepokojący neon rozbłyska nagle i niespodziewanie, a wówczas z łatwością uskutecznia wobec widza swoją hipnozę i nie daje o sobie zapomnieć. Tak zaczyna się kult. Kiedy pojawia się „zły film”, to działa on jak „zły urok” albo „złe oko”, kreuje jedyne w swoim rodzaju metafilmowe wydarzenie, zaskarbia sobie serca specyficznego, choć wcale niewąskiego grona widzów, igra z klasycznym pojęciem sztuki i wystawia na próbę wszystkie najbardziej nośne teorie estetyczne. Nie chodzi tu wcale o całą masę zupełnie niepotrzebnych celuloidowych miernot, wypluwanych – by nieco przewrotnie sięgnąć po symbolikę chrześcijańską – jako „ani zimne, ani gorące”. Mowa o filmach, które bezkompromisowym łamaniem prawideł dobrej reżyserii i scenopisarstwa wprowadzały nową jakość. Z...