Michał Gołębiowski

Nie dostaliśmy kolejnych manifestów naprawy świata, zwidów nienawiści i śmierci, dokumentów z rzeźni. Tarantino i Anderson dali nam w zamian błyski zwyczajnego przeżycia

Rock miał wybrzmiewać krzykiem pokolenia dążącego do zmian. Manifestował nową wizję człowieka, istoty kierującej się intuicją oraz zmysłami. Czy jednak nie okazał się tymczasowy i nietrwały?

Najgorzej mają wielkie dzieła. Spotyka je często najokrutniejszy los, jakby w akcie odwetu mściwego Demiurga, który nie chciałby, aby najlepsze wytwory kultury, te, które mimo wszystko zapisały się w pamięci, zachowały zbyt długo swoją żywotność

Są filmy, które bezkompromisowym łamaniem prawideł dobrej reżyserii i scenopisarstwa wprowadziły nową jakość. Z napięcia pomiędzy dążeniem do ideału a jego niezamierzoną karykaturą rodziło się coś nowego, wyjątkowego i w jakiś przedziwny sposób progresywnego

Gotyckie country – mroczne dźwięki z amerykańskiego Południa – to twórcza kontynuacja wątków niesamowitych opowieści Bierce’a i Poego. Niesie powiew okrutnej śmierci, ale i, paradoksalnie, blask nadziei