Dalekowschodni Golem

Początek książki jest taki sobie. Trochę ponad jednostronicowe, reporterskie wprowadzenie raczej rozczarowuje. Jest za krótkie, zbyt lapidarne i nagle się urywa. Potem autorka od razu przechodzi do – trochę przyciężkich w stylu – opisów radzieckiej polityki narodowościowej. Zaskoczyło mnie to, bo nie oczekiwałem, że „na dzień dobry” dostanę łagodniejszą tylko wersję wstępu metodologicznego (to w każdej pracy naukowej najgorsza, najbardziej nie do czytania część; niezbędna wszakże, bo bez niej recenzenci nie uznają pracy za „naukową”). Przypomniały mi się studia rosjoznawcze, gdzie na czynniki pierwsze rozkładano nam te wszystkie „narodowe w formie, socjalistyczne w treści” pomysły Kraju Rad (i to nie były moje ulubione zajęcia). Przez pierwszych kilkanaście stron miałem poczucie, że to nie jest książka, którą chciałbym czytać w czasie...