W „Nowym wspaniałym świecie” Aldousa Huxleya jednym ze sposobów na zapewnienie stabilności i szczęśliwości kastowemu społeczeństwu przyszłości jest „warunkowanie tanatyczne” – podtrzymywanie odpowiedniego stosunku do śmierci. W dystopijnej rzeczywistości bez rodzin, wolności, miłości i indywidualizmu jednostkę przysposabia się do odczuwania zadowolenia ze swojej roli społecznej genetycznie, psychologicznie i farmakologicznie. W tych ramach starość i śmierć także przeszkadzały, zapewniono więc ludziom młodość aż po grób, zupełnie eliminując starzenie z wyobraźni, a umieranie usunięto z pola widzenia na ile to możliwe. Za resztę odpowiada właśnie „warunkowanie tanatyczne”. W jego ramach dzieci od 18 miesiąca życia przyprowadza się regularnie do domów śmierci, zachęcając tam do zabawy i objadania czekoladą. Mają zrozumieć, że umieranie to nic szczególnego, żaden powód do zmartwień, ot, wydarzenie fizjologiczne...