Paryż i Berlin nie oferują Polsce nic specjalnego. Trzeba mądrze grać peryferiami

Bartłomiej Radziejewski pisze w tekście miesiąca, że Unia się „zwija”. Zgadzam się z tym. Jest to jednak proces długi i niejednoznaczny. Jak w wierszu T. S. Eliota, UE skończy się pewnie raczej „skomleniem” niż „hukiem”. Warto już teraz trzeźwo pomyśleć o różnych ewentualnościach. Tak, by potem nie zaliczać się do grona państwa pozostawionych samych sobie i „skomlących” o pomoc.   Nie przyklejać się do centrum  Czy naprawdę w naszym interesie leży prowadzenie polityki odmiennej, przyspawanej do centrum i mainstreamu, która czasami demonstracyjnie odwraca się od naszych dawnych partnerów z Grupy Wyszehradzkiej i Włoch?  Rozumiem krytykę hurraoptymizmu poprzedniego rządu i jego polityki zagranicznej, opartej na życzeniowym budowaniu bloków takich jak Trójmorze, czy też czekaniu na prawicową rewolucję, która miałaby zupełnie zmieść...