Adam Stanisław Krasiński

Biskup kamieniecki, sekretarz wielki koronny, przywódca konfederacji barskiej. Urodził się 4 kwietnia 1714 r. W czasie walk o tron polski w 1733 r. był zwolennikiem Stanisława Leszczyńskiego. Nauki pobierał m.in. w Rzymie i na Akademii Krakowskiej. Dzięki wsparciu Andrzeja Stanisława Załuskiego został kanonikiem płockim. W 1752 r. uzyskał godność sekretarza wielkiego koronnego. W 1753 r. został kanonikiem gnieźnieńskim. W latach 60. stał się jednym z czołowych oponentów „Familii” Czartoryskich. Występował przeciwko planom wyniesienia na tron Stanisława Augusta Poniatowskiego, wspierał przeciwko niemu kandydatury Wettinów. Gdy Poniatowski zasiadł na tronie, Krasiński formalnie uznał ten wybór, ale nie poniechał działań wymierzonych przeciwko nowemu monarsze – m.in. rozważał obalenie go z pomocą rosyjską. Plany te nie przeszkodziły mu zaangażować się w walkę z rosyjską dominacją. Stanął na czele naczelnego organu Konfederacji Barskiej – Generalności i aktywnie działał na jej rzecz na niwie dyplomatycznej, szukając wsparcia dla niej m.in. we Francji i Austrii. Jako przeciwnik pierwszego rozbioru, ograniczył na pewien czas aktywności polityczne, choć z królem pogodził się. Uchodził za jeden z najtęższych umysłów swoich czasów i cieszył się dużym uznaniem i wpływami w obozie zwolenników gruntownej reformy ustrojowej Rzeczypospolitej. W czasie Sejmu Czteroletniego stanął na czele Deputacji do formy Rządu, która podjęła prace nad projektem konstytucji. Wówczas też ogłosił „List o konieczności sukcesji tronu” (1790) i przedstawił „Projekt do formy rządu”. Brał aktywny udział w uchwaleniu Konstytucji 3 Maja. Wystąpił przeciwko konfederacji targowickiej i poparł powstanie kościuszkowskie, za co spotkały go surowe represje – stracił m.in. swoją diecezję. Ostatnie lata życia spędził na ziemiach zaboru pruskiego.