Ostatnie wybory do Parlamentu Europejskiego (23-26 maja 2019) niosły ze sobą zasadnicze pytanie, czy krajowe sukcesy partii skrajnie prawicowych przełożą się w równym stopniu na wzmocnienie ich pozycji na szczeblu europejskim. W dotychczasowym składzie PE ugrupowania skrajnej prawicy dysponowały 37 mandatami, z czego 36 przypadało na grupę Europa Narodów i Wolności (ENF) oraz jeden na grupę Europa Wolności i Demokracji Bezpośredniej (EFDD). Posiadały zatem niespełna 5 proc. ogólnej liczby mandatów w unijnej legislatywie. Wcześniejsze wyniki wyborcze tych partii w największych krajach UE – 12,5 proc. w Niemczech (AfD), 13 proc. i 9 proc. we Francji (Front Narodowy) czy 17 proc. we Włoszech (Lega)¹⁶⁸, pozwalały zakładać, że w wyborach europejskich dojdzie do poważnej korekty liczby mandatów w ich dyspozycji. Przedwyborczy sondaż dla niemieckiego „Bild” z marca 2019 r. pokazywał 23 proc. poparcia dla Zjednoczenia Narodowego we Francji (dotychczasowego Frontu Narodowego), 33 proc. dla Legi we Włoszech oraz 12 proc. dla AfD w Niemczech¹⁶⁹. Liczba mandatów, którymi dysponowałaby wówczas grupa ENF, praktycznie ulegała podwojeniu.

Wyniki wyborów europejskich potwierdziły przewidywania dotyczące silniejszej reprezentacji partii skrajnie prawicowych w nowym PE. Zgodnie z przedwyborczymi sondażami, liczba mandatów, które znalazły się w posiadaniu grupy powstałej na bazie ENF uległa podwojeniu. Frakcja „Tożsamość i Demokracja” (ID), utworzona przez dotychczasowych członków ENF oraz kilka innych partii eurosceptycznych (m.in. AfD), będzie w obecnej kadencji PE dysponowała 73 mandatami¹⁷⁰. Pomimo niewątpliwych zysków wyborczych partii skrajnie prawicowych w wyborach europejskich oraz ich większej konsolidacji w ramach jednej grupy politycznej, nowy układ sił w europarlamencie nie daje tym partiom realnego wpływu na proces decyzyjny. Zwiększona reprezentacja skrajnej prawicy w ramach grupy ID została bowiem zbilansowana przez równie znaczący przyrost mandatów partii liberalnych i zielonych, które opowiadają się za zdecydowanym pogłębieniem integracji w ramach UE – także w polityce migracyjnej i azylowej. Partie liberalne, które po dołączeniu nowych europosłów z listy prezydenta Macrona zmieniły nazwę swojej grupy na „Renew Europe” („Odnówmy Europę”), zwiększyły stan posiadania do 108 mandatów (z 69 dotychczasowych mandatów ALDE)¹⁷¹. Reprezentacja Grupy Zielonych/Wolnego Sojuszu Europejskiego (Zieloni/WSE) urosła natomiast do 75 eurodeputowanych (z dotychczasowych 52). W hierarchii największych grup politycznych w PE obie te frakcje znalazły się powyżej Tożsamości i Demokracji, która ostatecznie stanowić będzie piątą siłę polityczną.

Wpływ partii skrajnie prawicowych na politykę PE może być dodatkowo ograniczony ze względu na straty wyborcze dwóch największych frakcji – Grupy Europejskiej Partii Ludowej (EPL) oraz Grupy Postępowego Sojuszu Socjalistów i Demokratów (S&D), które w nowym PE nie będą już dysponowały większością 376 głosów. Do jej uzyskania będą potrzebowały trzeciego koalicjanta, którym najpewniej zostanie liberalna Renew Europe lub – co mniej prawdopodobne – Zieloni/WSE¹⁷². Niezależnie od wybranego scenariusza, rolę tzw. języczka uwagi pełnić będzie grupa polityczna definiująca się jako siła progresywna, dążąca do pogłębienia i wzmocnienia UE, sprzeciwiająca się zamykaniu jej granic przed imigrantami¹⁷³. Obecność tego rodzaju siły w nowej koalicji większościowej wzmocni nacisk na szukanie rozwiązań wspólnotowych i poszerzanie kompetencji unijnych instytucji – w szczególności Parlamentu Ograniczy natomiast w jeszcze większym stopniu niż dotychczas możliwość włączenia postulatów partii skrajnie prawicowych do głównego nurtu PE. Zarówno tych związanych z przywróceniem części kompetencji na poziom narodowy, jak i restrykcyjnym podejściem do polityki imigracyjnej (większej kontroli na granicach wewnętrznych czy utworzenia zewnętrznych ośrodków recepcyjnych dla migrantów).

Sukces partii skrajnie prawicowych w wyborach europejskich w niektórych krajach – m.in. we Włoszech i Francji, gdzie wygrały – nie przełożył się ostatecznie na zdobycie realnej siły w PE. Liderom tych partii nie udało się stworzyć szerokiego bloku prawicowo-eurosceptycznego, który byłby trzecią siłą polityczną w europarlamencie. Potwierdzają to ostatnie wypowiedzi przedstawicieli Partii Brexitu oraz Ruchu 5 Gwiazd, którzy wykluczyli możliwość dołączenia do frakcji Tożsamość i Demokracja¹⁷⁴. Pożądanych efektów nie przyniosły również wcześniejsze rozmowy Matteo Salviniego z liderami ugrupowań narodowo-konserwatywnych w Polsce (PiS) i na Węgrzech (Fidesz), które nie doprowadziły do wystąpienia tych ostatnich z dotychczasowych frakcji na rzecz ID. Partie skrajnej prawicy przejmą natomiast w nowym PE rolę głównej siły eurosceptycznej, którą dotychczas była Europa Wolności i Demokracji Bezpośredniej (EFDD) z Nigelem Farage’em na czele.