Felietony

Nocami śni mi się, że – niczym na turnieju rycerskim – cwałuję, nizając kolejne profilowe nakładki na kopię, uwalniając bliźnich od pikselowych tożsamości, niosąc im wolność wyboru, niejednoznaczności i dysputy

Poetyka „Kapeli pod Egidą” pasuje do celów, tradycji i atmosfery Centrum Sztuki Współczesnej mniej więcej tak, jak płótna Balthusa do młodzieżowego domu kultury, „Łańcuch I” Witolda Lutosławskiego do tańca na weselu i książka Bianki Lipińskiej do „Serii I Biblioteki Narodowej”

Pierwsza wódka, jasne, to się pamięta (nawet, jeśli kontury nieco zatarte), ale kiedy ostatni raz jadłeś kaszkę?

Obecna pandemia – rodzaj sytuacji granicznej, podobnie jak wojna czy rewolucja – obnaża, nieraz bardzo brutalnie, wiele słabości współczesnego świata. Jedną z nich jest miejsce wiedzy w naszym porządku społecznym

Doświadczenie życia w czasach COVID-u jest powszechne, wiele osób usiłuje je opisywać. Zastanawiam się, które z dwóch porównań – Zagłady i Wielkiej Czystki – zostanie przywołane jako pierwsze, która trauma okaże się bardziej nośną metaforą

Tu pisze, żeby rzeczy na słońce, gdzie jest ta lampa kwarcowa? No przecież nie będę w tramwaju uchwytów wycierać!

Śmieszność jako zjawisko kończy się, bo coraz więcej osób chadza, jak tuczny indyk, w niezachwianym poczuciu własnej słuszności

Jeśli weryfikatorem prawdy jest rynek, to postpiśmienność już wygrała. Od lat jak refren powraca wieść (trąbka dobiegająca z odległego jaru, w którym po klęsce zbierają się niedobitki wielkiej armii), że jedynym obszarem rynku wydawniczego, który się nie kurczy, jest segment audiobooków

Uciekając przed prawdą o umieraniu, nasza cywilizacja dotarła do ściany: stwierdziwszy to, odwróciła się na pięcie i zaczęła histerycznie biec śmierci naprzeciw

Prawico, czy kiedyś przyszło ci do głowy, że ci przed trzydziestką tolerują cię tylko dlatego, że ONI są jeszcze bardziej obciachowi?

Warto, by dom miał swoje niepowtarzalności i sekrety, najlepiej widziane z perspektywy chodzenia na czworakach. Choćby to miał być i klocek pod szafą krzywo oklejony fornirem

Powstanie Warszawskie można uznać za największą polską klęskę w XX wieku, ale też – za największą polską ofiarę w tym stuleciu. W tym sensie, że – nie wchodząc w spór o szanse, nieuchronność i uwarunkowania – można stwierdzić, że był w jego podjęciu element wyboru