Chłodnym okiemRodzaj treści: Chłodnym okiem

Zarys mojego wyjaśnienia absurdalnych na pozór zachowań polskich polityków podczas kryzysu związanego z koronawirusem jest następujący: to efekt zderzenia peryferyjnej postpolityki nadwiślańskiej z wyzwaniami realnej polityki, których tym razem nie da się w pełni zakryć czy zagadać

To przedsięwzięcie powinno – a raczej musi – być objęte ponadpartyjnym konsensusem. Jest bowiem rozłożone na wiele lat i narażone na zmiany ekip rządzących podczas realizacji. I konsensus w tej sprawie istniał, ale także to polaryzatorom udało się zniszczyć

Jesteśmy w faktycznym stanie wyjątkowym: powstały w wyniku pandemii i reakcji polskich polityków chaos podważył dotychczasowe reguły życia politycznego, stwarzając konieczność ustanowienia ich na nowo

Jakkolwiek w ogólnym zarysie wielokrotnie przewidywana, pandemia COVID-19 jest wielkim szokiem dla świata. A jako taka wywołuje potężne skutki, rozprzestrzeniające po skompresowanej globalizacją planecie podobnie jak wirus. Nie mamy jednej pandemii, a siedem. Co najmniej

Obecna pandemia – rodzaj sytuacji granicznej, podobnie jak wojna czy rewolucja – obnaża, nieraz bardzo brutalnie, wiele słabości współczesnego świata. Jedną z nich jest miejsce wiedzy w naszym porządku społecznym

Powiedzmy sobie jasno: państwo polskie nie zdaje egzaminu w zderzeniu z pandemią COVID-19. Zignorowało przestrogi, które pojawiały się od co najmniej 15 lat

Wybuch pandemii był wbrew pozorom przewidywalny. Azja Wschodnia przygotowała się lepiej, bo nie zlekceważyła przestróg naukowców. Na Zachodzie przeszkodziła przepaść między światem władzy a światem wiedzy

Niezależnie od tego, czy epidemię koronawirusa SARS-CoV-2 uda się wyhamować czy nie, już wpłynęła ona na światową politykę, sporo też o niej mówiąc. W negatywnym scenariuszu – odsuwanym, przynajmniej w Azji, choćby przez wizytę prezydenta Xi Jinpinga w Wuhan, z którego wyszła zaraza – ten wpływ ulegnie zwielokrotnieniu