1)    Rozwój systemu oceniania w takim kierunku, by umożliwiał docenienie – oprócz zdobytej wiedzy i umiejętności – także zaangażowania, wkładu pracy, dokonanego postępu i ilości pracy, jaka pozostała uczniowi do wykonania. Istotne są tu wszelkie elementy opisowe oraz niekonwencjonalne techniki oceniania, tworzone przez nauczyciela, który powinien mieć zapewnioną w tym celu odpowiednią autonomię.

2)    Uwzględnienie w systemie oceniania systematycznej, codziennej informacji zwrotnej, która nie skutkuje wystawieniem cyfrowej oceny w dzienniku, a ma charakter pochwały lub wskazania błędów. Dzięki takiej informacji uczeń będzie wiedział, co i dlaczego robi dobrze, a co wymaga poprawy. W kolejnych zadaniach chętniej będzie zgłębiał temat, robił kolejne zadania z matematyki czy budował kolejne zdania w języku angielskim. W praktyce sprawdza to się zdecydowanie lepiej niż przerabianie całego działu, i ocenianie po miesiącu wielkiej pracy klasowej jedną oceną.

3)    Uwzględnienie samooceny i oceny koleżeńskiej. Jeżeli nauczyciel przekona ucznia, że on również odpowiada za swoją edukację, uczeń przestanie bać się złej oceny, a dążył będzie do oceny realnej, opartej na przyroście wiedzy. Skutecznym narzędziem jest stworzenie we wrześniu bazy zagadnień, które przerabiane będą w danym roku. Dzięki temu uczeń będzie wiedzieć, czego będzie się uczył i za co będzie oceniany, i da mu to podstawy do samooceny, uwzględniającej odpowiedzi na pytania: „Czego nie rozumiem?”, „Co muszę zrobić, aby poznać temat lepiej?”, „Co zrobiłem, aby poznać temat lepiej?” itp. Ważnym elementem może być również ocena koleżeńska (pod nadzorem nauczyciela) ze względu na silną motywującą rolę rówieśników.

4)    Ocenie nie powinna podlegać praca ucznia na przedmiotach takich jak muzyka, plastyka, technika czy wychowanie fizyczne. Każdy bowiem uczeń posiada wrodzone predyspozycje do tych przedmiotów i ich ocenianie nie wnosi niczego konstruktywnego.